poniedziałek, 31 grudnia 2018

Poszukiwanie światła...

Ach cóż za rozkoszny(to duży przekąssss) grudzień właśnie nam mija , ciemno, chlapa i do wiosny daleko...
Ło kurna, gdzieś zapodziała się jasność dnia temu grudniu, a przecież on ten dzień taki krótki na dodatek.

Za obietnice męża mego, 
Który zwodził kolorami
Ludnego świata, gwarem jego,
Piosenką z okna, psem zza ściany:
Że nigdy nie będziecie sami
W mroku i w ciszy i be tchu
- odpowiadać nie mogę.
Noc, wdowa po Dniu.

Wisława Szymborska 

I jak z tym żyć????????????????????????????????????????????
Jak nic, światła trzeba szukać!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

I Białe i Czarne Anioły zrodziły się ze Światłości. Jeśli Światłość strąciła ich z Drabiny, to nie za karę, lecz także z potrzeby. Po to, by stworzyli Krainę Mroku, gdyż w Mroku każde Światło jaśnieje.
Dorota Terakowska  "Tam, gdzie spadają Anioły"


Gdy nastaje noc, parafrazując słowa Goi, budzą się potwory. Ale wystarczy trochę słońca, światła czy większe skupisko ludzi i jesteśmy już pewni, że facet z siekierą czatujący za kotarą to tylko wieszak na płaszcze, upiorna koścista dłoń skrobiąca w nasze okno to wyschnięta gałąź, a demon łypiący na nas z szafy to błyszczące guziki płaszcza.
"Tylko mi się zdawało" - myślimy i nie zastanawiamy się nawet, skąd wieszak się wziął akurat za kotarą ani jak to możliwe, że gałąź stuka nam w okno, chociaż najbliższe drzewo rośnie dwadzieścia metrów dalej. 

Jakub Ćwiek "Ciemność płonie"   http://lubimyczytac.pl/cytaty/t/mrok/2



Szukam więc światła przez calutki grudzień...










Mrok jeszcze ukrywał się po zakamarkach, ale już z nich nie wyglądał. Cofał się wśród złudnych rojeń, że jakoś przetrwa. (nie dawałam mu szans)
Jastek Telica – Serce Gryfa  http://lubimyczytac.pl/cytaty/t/mrok/10






No więc szukam tego światła rozjaśniającego mroki, szukam i szukam, na zewnątrz mnie i we mnie...jakoś mi się to udaje, chociaż letko nie jest ;)

To dobrze, to bardzo dobrze, że grudzień 2018 roku mamy już za sobą, przed nami zaś styczeń 2019!
Wiem, że ten Nowy Rok dla mnie łatwy nie będzie, dlatego to odkurzyłam sobie tekst W.Młynarskiego, bardzo mi kiedyś w życiu pomógł, niech i teraz pomaga, więc:
...Więc nie martwmy się, bo w końcu
Nie nam jednym się nie klei
Ważne, by choć raz w miesiącu
Mieć dyktando u nadziei
Żeby w serca kajeciku
Po literkach zanotować
I powtarzać sobie cicho
Takie prościuteńkie słowa


Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze się spełnią nasze piękne dni, marzenia plany
Tylko nie ulegajmy przedwczesnym niepokojom
Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją
Jeszcze w zielone gramy, choć skroń niejedna siwa
Jeszcze sól będzie mądra a oliwa sprawiedliwa
Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie
Jeszcze nie, długo nie

Jeszcze w zielone gramy, chęć życia nam nie zbrzydła
Jeszcze na strychu każdy klei połamane skrzydła
I myśli sobie Ikar co nie raz już w dół runął
Jakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunął
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera
Gramy w nim swoje role naturszczycy bez suflera
W najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej, co się skończy źle
Jeszcze nie, długo nie!



No to gramy w zielone z tym 2019 rokiem!!! :)

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną
Jeszcze zimowe śmiecie na ogniskach wiosny spłoną
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie
Jeszcze nie, długo nie


Popatrzcie ino, taka interpretacja M.Opani bardzo mi się podoba!





Przez kolejne grudnie, maje
Człowiek goni jak szalony (powolutku moi drodzy)
A za nami pozostaje
Sto okazji przegapionych
(starajmy się te okazje jednak złapać)
Ktoś wytyka nam co chwilę
W mróz czy w upał, w zimie, w lecie
Szans nie dostrzeżonych tyle (nie będzie żadnego wytykania, bo przecież złapiemy każdą szansę!!!)

W 2019 roku
Zapraszam do GRY W ZIELONE PszePaństwa !!!



niedziela, 23 grudnia 2018

Bałwankowo i świątecznie.

Od jakiegoś czasu życie depcze mi po skrzydłach, jednakowoż lata terminowania u Piotrusia Pana nie idą na marne, więc wyszarpuje te moje skrzydła tak często jak tylko się da!!!
Na początku grudnia, zachciało mi się polatać i wylatać na chybcika cuś fajnego, chciałam już zaraz zobaczyć rezultat tego fruwania! Aura była bura i ponura, zatęskniło mi się więc do bieli śniegu...biel, biel...olśniło mnie, wszak w mojej szufladzie leżakuje biała czapka com jom kupiła za jakieś grosiki na wyprzedaży...
I jest jest jest!!!
Znalazłam pomysł na tą czapeczkę!
Wszak białe są...bałwanki :)
Oto takie właśnie!


Czapka miała taki trochę wymyślny fason, przez jakiś czas łudziłam się, że może jednak będę w niej chodzić, ale było to tylko złudzenie ;)
Bardzo mnie więc cieszy, że wbałwanił mi się do głowy ten bałwanek, oznacza to bowiem, że ubyło mi jednego manela, a i bałwanisko wyszło niczegowate ;)
Bałwanek jest czaplikiem i jako takiego uformowałam go wyłącznie z tej właśnie białej czapki, jej nadmiar wpychając do środka onego. Wydzieliłam główkę obwiązując włóczką. Pseudo marchewkowy nos uformowałam z filcu. Czapeczka zaś powstała z frotowej podkolanówki, szaliczek też z podkolanówki. Bałwanka dopełniają guziczki. To co on trzyma na patyku to według mnie choinka, którą wymotałam z kawałka sweterkowego golfa. Chciałam, żeby było szybko i było, bałwaniasty (bez choinki) powstał w dwie godziny :)
Na Jarmarku Bożonarodzeniowym kupiłam temu bałwanku takom fajniastom podstawkę z jałowcowych okrąglaczków. Włożyłam w nią trochę pracy własnej, między innymi okleiłam koronkową wstawką.

Należało temu zimowemu stworowi zrobić sesyje zdjęciową.
Jednakowoż wrocławski grudzień szary, bury, ponury i wilgotny był, właściwie to jakby przedłużenie listopada, warunki na dworze mało fotogeniczne, no i wiadoma to rzecz, że bałwanki wilgoci nie lubiejo, a w szczególności jeśli są zrobione z białej włóczki.
Pozostali my wiec doma, w moim osobistym pokoju, w którym właściwie niedługo nie będzie już miejsca dla mnie ;)
Oto moje łoże, a na nim dzierganki mojej mamy z kowarskich odrzutów, mama dziergała a ja złożyłam w całość.


Na zdjęciowe potrzeby wyciągnęłam z zapadlin szafowych kordonkowe serwetki i tak oto stworzyłam sobie taką pokojową śnieżną zimę :)


Fajna taka zima, ciepła, ino smakuje jak ciepłe lody, mdławo tak ;)








Bałwanek zrobił obrót coby zaprezentować się galancie, to tera mała zmiana dekoracji ;)
Dzwoneczkowe śnieżynki podobały mi się więc je sobie kupiłam :)


A tera zmiana kąta widzenia, coby Wam przypomnieć moją kolekcję dzwonków, których ciągle przybywa :)







Skoro sesja w moim pokoju, to musowo muszą także zaistnieć dyniaki, wszak rozpanoszyły się w każdym kącie ;)






Ufffff...koniec bałwankowej sesyji!
Takie domowe fotografowanie upierdliwe jest, trzeba zadbać o scenografię, oświetlenie, usunąć zbędne przedmioty, zdecydowanie wolę fotografować swoje dziwolągi na dworze, tam mam dowolną ilość scenografii, wystarczy wybrać tą która mi najbardziej odpowiada :)

Ech Mary cha cha ty tu jakieś bałwanki, dyniaki pokazujesz...no a świąt u ciebie nie widać????!!!!!!
Jakaś tam maniunia pseudochoinka u bałwanka to śmieszna błahostka.
No cóż...mój tegoroczny świąteczny zapał nie wyszedł o wiele dalej...
Ponieważ dostatecznie dużo nerwówki dostarcza mi moja mama, która rozpaczliwie zmaga się ze swoją starością, dlatego mój mózg powiedział dosyć, żadnego okołoświątecznego kociokwiku w tym roku nie będzie i nie dał się nakłonić do przedświątecznej krzątaniny. Nie było więc, sprzątania, biegania, strojenia...
Oszczędzam siły, bo ten mroczny czas jaki nam nastał, to dla mnie w tym roku ogromne wyzwanie,   jakoś to z bratem ogarniamy ale letko nie jest...
Z dużym mozołem podsycamy płomienie naszego domowego ogniska, metaforycznie i całkiem prozaicznie, mianowicie paląc w naszych kaflowych piecach. Taki żywy ogień to fajna rzecz, tylko że...


węgiel, na trzecie piętro starej kamienicy sam wejść nie chce ...ale, ale, na szczęście mamy w rodzinie dobre duszki i one dostarczają nam na górę ten leniwy węgiel co to sam nie chce się do nas przyturlać ;)
Duszki te, to moja bratanica Olusia i jej chłopak Jacek, oraz ociec Oli. Serce rośnie jak patrzy się na dwoje młodych ludzi, co to według powszechnego mniemania nic nie warte powinny być, jak latajo po stareńkich drewnianych schodach obarczone czarnym ciężarem i... to jest moja świąteczna magia!!!
Serdecznie Wam dziękuję!!!
Zaś po odrobinę świątecznych magicznych ułud powędrowałam na jarmark ;)


A na tym to jarmarku skusił mnie taki dzyndzolący ptaszor, zrobiłam sobie z niego świąteczny prezent i zasilił moją kolekcję ;)


Dzydzoląca choineczka też mnie skusiła i wprowadziła do mego pokoju akcencik świąteczny :)


Akcenty świąteczne mam także zakamuflowane w rożnych zanadrzach, wydobyłam więc ich odrobinę ;)
Taką choineczkę natenprzykład.

Przy obróbce zdjęcia spostrzegłam, że ta literatura za choinką, taka jakaś, hmmm...
Bałwankowi dostał się także jeszcze jeden świąteczny akcencik.


A Myko bawi się w perfekcyjną panią domu, sprawdza jak się mają pajęczyny na suficie, ano nie mają się, bo je to akurat omiotłam, a kurzu zalegającego wysoko na szafie przecież nie widać ;)


Allle ten Myk to jednak upierdliwiec, no bo ten jego wzrok to tak jakby chciał rzec: A może ty Mary cha cha za jako pożyteczną robotę byś się zabrała?


No przecież to co robię bardzo pożyteczne jest, wszak to prezent!
A przy okazji wyszarpuje życiu moje skrzydła ;)


Także w ramach wyszarpywania skrzydeł, przygotowałam maniuni prezent graficzny dla Was. Oszroniłam trochę zdjęcia bałwanka i zapisałam w takiej rozdzielczości, że jeśli macie ochotę możecie ich użyć jako tapetę na monitor, albo wydrukować w formacie pocztówkowym :)




Kociokwik świętom do niczego nie jest potrzebny, one po prostu przychodzą.
Pora więc na życzenia!
Udało mi się znaleźć wenę na całą świąteczną grafikę.
Choineczka śpieszy się do Was z paczuszką!
Przynosi Wam w darze to czego najbardziej pragniecie i czego Wam najbardziej brakuje, jest tam także zrozumienie, ciepło i bliskość. A jak dobrze poszukacie w tym pomarańczowym pudle to na pewno znajdziecie jeszcze sporo przydatnych różności :)

Tło tej grafiki powinno być znajome niektórym Kurom :)
I jak, rozpoznaje któraś?
Stworzyłam także drugą grafikę, ale połowicznie, bo tego misia przeniosłam z innej grafiki :)
Misiu bezustannie zachwyca się światem, należałoby brać z niego przykład!


Niech Wam będzie fajnie w te święta!!!




sobota, 1 grudnia 2018

Strych nad strychy, a na nim..."Cudo-Twórcy"

Strychy starych domów mają w sobie obietnice cudownych znalezisk, dlatego to prowokują szperaczy do buszowania. Już sama architektura takiego poddasza niezwykle interesująca jest, te słupy, belki, beleczki, skośne ściany, uskoki, zakamarki, stwarza toto niesamowitą aurę tajemniczości, zachęcającą do snucia się i szperania.
Jest we Wrocławiu jeden taki strych, strych nad strychy, rozległy i niezwykły!
To poddasze Muzeum Narodowego przy ulicy Purkyniego. I w tym to miejscu właśnie, w lipcu, na 70 lecie muzeum, otwarto wystawę zatytułowaną Cudo-Twórcy.
„Cudo-Twórcy” to wystawa, która opowiada i prezentuje świat stworzony rękoma człowieka, powstały w jego umyśle i wyobraźni, a następnie w mistrzowski sposób zmaterializowany w przedmiocie użytkowym. To wyprawa w przeszłość, jednak z wyraźnymi odwołaniami do dobrze znanej codzienności. https://mnwr.pl/cudo-tworcy_wystawa_stala/
Uważam, że listopad to bardzo dobry miesiąc na snucie się po strychu i to jeszcze TAKIM strychu, bo to wiecie nostalgia i takie tam...
Tydzień temu więc, wymknęłam się na szperanie do Muzeum Narodowego i hoho jakie ja tam widziałam...
CUDA dawnych Twórców!!!








 Pierwsza część wystawy, poświęcona sztuce odległych azjatyckich kultur, wskazuje na europejską fascynację tymi obszarami, ich odkrywaniem i poznawaniem. Niegdyś służyły temu celowi kolekcje gromadzone przez podróżników czy też miłośników sztuki. Prezentowane na wystawie precjoza pochodzą m.in. z takich właśnie zasobów, w tym z przedwojennej kolekcji wrocławskiego Śląskiego Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności. Oryginalne, misternie wykonane przedmioty kultu, jak na przykład rzeźbione wizerunki bóstw i opiekuńczych demonów, niezwykłej urody przedmioty codziennego użytku: inkrustowane przyborniki do kaligrafii, urzekające dekoracjami pojemniki z laki, barwne naczynia porcelanowe i wiele innych przedmiotów wprowadzają widzów w magiczny świat Orientu. Najcenniejszym zabytkiem tej części wystawy jest szkatułka na przybory do kaligrafii suzuribako. Jej twórca to najwybitniejszy reprezentant czołowej japońskiej szkoły mistrzów laki – Igarashi Doho I. https://mnwr.pl/cudo-tworcy_wystawa_stala/


Poddasze muzealne ogromne jest, pięknych i interesujących rzeczy na nim mrowie a mrowie, wszystkiego pokazać się nie da. Pokażę zatem to co najbardziej przyciągnęło mój wzrok.

koń z terakoty

kadzielnica z uchwytami w kształcie pawi

kadzielnice w kształcie słoni

szkatułka na przybory do kaligrafii

szkatułka na przybory do kaligrafii

puzderka na medykamenty i pojemniki na jedzenie

porcelanowe misy,
ta u góry dla fryzjera-golibrody

kot-malowana porcelana

kamionka szkliwiona


Poszperałam  w pierwszej części strychu i hmmm... bez wątpienia piękna ta sztuka odległych azjatyckich kultur, ale jak dla mnie jednak obca, jakoś mało mi pasuje do polskiego strychu.

Druga część ekspozycji przenosi widza do Europy, będąc opowieścią o tym, jak człowiek zmieniał, udoskonalał i upiększał świat, w którym przyszło mu funkcjonować. Od pierwotnej potrzeby zaspakajania głodu, komunikowania się, poprzez strój, kształtowanie domowych wnętrz, po aktywności związane z pracą, ale i także z rozrywką. Zaprezentowane tu zostały najróżniejsze przedmioty – te zapomniane oraz takie, które do dziś pozostają w powszechnym użyciu. Zwiedzający mogą zatem prześledzić historyczne zmiany np. w przyrządach służących do pisania – od XVI-wiecznych wzorników do nauki kaligrafii, poprzez misternie zdobione porcelanowe kałamarze i gęsie pióra do popularnego dziś długopisu BIC. Wśród wystawionych zabytków znajdą się m.in.: meble, naczynia, stroje, zegary, witraże, przybory toaletowe, narzędzia używane w pracy, a także broń. Ukoronowaniem tej części wystawy jest niezwykła tkanina z „Historią Zbawienia” (jej fragment widnieje na górze strony), wykonana w XVIII w. przez anonimowego mistrza krawieckiego ze Zgorzelca, będąca zabytkiem światowej klasy i arcydziełem techniki intarsji (ang. patchwork).
https://mnwr.pl/cudo-tworcy_wystawa_stala/

O, te walizy, tak, to jest swojski widok i chyba najbardziej powszechny przedmiot na strychach! 


Jak dla mnie to szperanie robi się coraz bardziej interesujące, takie strychowe właśnie :)



żaglowiec nie był opisany
pilnująca pani poinformowała mnie, że to
Santa Maria Krzysztofa Kolumba.

komunikacja na papierze
listy i tłoki pieczęci



sekretera

maszyny do pisania

sekretarzyk
i tablica-wzornik alfabetu i pisma łacińskiego

kapelusz pocztyliona





tu popatrzcie, jak wyglądały kiedyś laptopy :)
obok radio ze słuchawkami
Fajny klimacik na tym strychu :)


Sprzęt gospodarstwa domowego.



ło taki mikser, solidny, na lata, a nawet stulecia ;)

fajowska ta kuchenka

a to...uwaga...lodówka na lód

to białe z boku to też lodówka, na gaz
U góry, tak jak bywało w kuchni, a niżej na salonach.






Tu widać, że jakie imponujące rozmiary ma ten strych.


A tutaj jaki ciekawy zakamarek!


Zmiana tematyki, wyszperałam także cuś co bliżej ciałka :)











Czas zaczął mi się kurczyć i musiałam zwiększyć tempo szperania



to popiersie służyło do modelowania peruk.








W tej części poddasza było jakoś tak szczególnie klimatyczne.








nie wiedziałam, że gaz służył do rozgrzewania żelazek

a tu żelazko spirytusowe
Czas mnie popędza i moje szperanie zamienia się w marszobieg!
...a tu tyle ciekawych rzeczy...









taka drewniana pralka jest także w Muzeum Etnograficznym

ta szafa cudowności!!!





stolik na przybory do szycia

miałam taki żółty kasetowy magnetofon ;)

i taka malutka waga miejska

ciekawa instalacja

Ostatni fragment „Cudo-Twórców” to prezentacja wybranych obiektów współczesnego szkła i ceramiki ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu, które posiada jedną z największych specjalistycznych kolekcji tego typu w Polsce. Pokazane tu są prace wybitnych polskich ceramików: powojennych prekursorów (Julia Kotarbińska i Rufin Kominek), wrocławskich mistrzyń dyscypliny (Krystyna Cybińska, Irena Lipska-Zworska, Anna Malicka-Zamorska, Bożena Sacharczuk), artystów z innych środowisk m.in. związanych z Gdańskiem i Warszawą. Spośród twórców szkła artystycznego można również podziwiać prace niezwykłego eksperymentatora i wizjonera szkła Henryka Albina Tomaszewskiego, a także takich twórców jak Ludwik Kiczura, Henryk Wilkowski, Małgorzata Dajewska, Kazimierz Pawlak, Beata Stankiewicz-Szczerbik oraz wybitnych artystów światowego szkła: Czesława Zubera, Marvina Lipofsky’ego, Pavla Hlavy i René Roubička.
https://mnwr.pl/cudo-tworcy_wystawa_stala/

Ceramika i szkło, a mój czas jest już na minusie, więc już tylko rzuty oka na to co najbardziej przyciąga wzrok!














Echhhhh taaaaaaki strych...to marzenie chyba każdego szperacza,  różnorodność wszelka, a przy tym tak dobrze utrzymana!!! Obyło się bez kichania bo brak pająków i ich pajęczyn, bez kurzowych kotów, netoperków i sów też nie zauważyłam. Ino nic wynieść nie można było, bo plecaczek kazano mi zostawić w szatni ;)
Muszę tu wracać, bo jeszcze wiele mi zostało do wyszperania :)