niedziela, 26 lipca 2015

Podnoszę kamienie o które mogła bym się potknąć :)))

Stwierdzenie że podnoszę kamienie o które mogła bym się potknąć, nie do końca jest prawdziwe ;) Tak naprawdę to nie jestem aż tak przewidująca, jednak po kilka nie zdążyłam w porę się schylić ;))

Kamienie pierwszy raz przemówiły do mnie kilkadziesiąt lat temu nad jakąś górską rzeką. Nie pamiętam jaka to była okolica, jak nazywała się rzeka. Przed oczami mam jednak w dalszym ciągu widok mokrych kamieni lśniących w słońcu.
To nie są te kamienie z mojej pamięci. To mała mistyfikacja, ponieważ w tamtym okresie nie robiłam zdjęć, nie mam też aktualnych zdjęć kamieni z górskiego potoku, dlatego te co miałam w domu, zalałam wodą i sfotografowałam. Te zapamiętane przeze mnie były podobne, a może nie były podobne, na pewno
 urzekały :)

 Kamienie po wyjęciu z wody obsychały, przestawały wabić połyskiem, lecz pomimo to uwodziły  i w dalszym ciągu mnie uwodzą :))

Taka drobnica a już uwodzi :))
Mówicie, że nie uwodzi, bo co tu może uwodzić ?
No jak nie uwodzi ?  jak uwodzi !!!
No w każdym razie mnie uwodzi :)))
Zobaczcie jak skrzą się w słońcu. Nie, nie patrzymy na świerszcza, tylko na to małe owalne, wyglądają tak słodko jak cukierkowe groszki :)
Takich maleńkich jednak nie zbieram.


Ale już te trochę większe, to i owszem :)
Mróweczka dla tych, dla których to zdjęcie bez niej, było by nudne ;)))

No i jeszcze jeden świerszcz, a wkoło taaaaakie kamienie!!!
Mówicie, że jakieś takie szare, nijakie.
Trzeba się schylić i wziąć do ręki, na pewno nie jeden z nich będzie miał nam coś do powiedzenia :))

Motylek pokazuje, ten kamyczek to prawdziwe cudo :))


Trochę się z Wami droczę, bo tak naprawdę zdjęcia powyższe robiłam ze względu na owady na nich ;)))
Ale to własnie tak działa, niby nic, widzi się takie pole :

No tak, kawał szarego piaszczystego gruntu.

Wystarczy jednak trochę się przyjrzeć........
Jest, wabi, on, kamień.


Jednak to nie jest ten po który przyszłam....


Bo przyszłam po ten :

Kamień dziurawy jak szwajcarski ser ;))
Wisi w moim domu długo i wysoko, stąd w koło te malownicze farfocle kurzu ;))
No macie rację nie jestem perfekcyjna panią domu ;))) 

No i po ten też :


Poprzerastany żyłkami innego minerału,
 interesująco wyrzeźbiła go natura, tylko moje małe uzupełnienie i jest cudak :) 

Jest to jedna z moich pierwszych kamiennych prac i najbardziej ją lubię :)))




Ale żeby znaleźć właśnie TAKIE kamienie, trzeba pochodzić kilka godzin po takiej "urodzajnej" niwie.

A gdy z plecakiem pełnym urobku, przysiądzie się na miedzy, przymruży oczy i popatrzy pod światło........
To zobaczy się jak dorodnie to pole obrodziło kamieniami.
" Kamień na kamieniu, na kamieniu kamień i na tym kamieniu jeszcze jeden kamień" to motto do książki
Wiesława Myśliwskiego pt Kamień na kamieniu.
Pole pokazane powyżej, z którego pochodzi większość moich polnych kamieni, znajduje się w województwie łódzkim i jest to ziemia rodzinna mojego taty. Jak zajeżdżałam do rodziny i z kilkugodzinnej łazęgi po polach przynosiłam taki a nie inny plon, trochę się ze mnie podśmiewano, ale jak pokazałam "dziurawy" kamień, wszelkie "winy" zostały mi darowane ;))) Żona kuzyna nie mogła się nadziwić, że takie "dziwo" znalazłam na ich polu :)))

Łaziłam więc po różnych miejscach, patrzyłam pod nogi i zamiast się o kamienie potykać podnosiłam je. Następnie podlegały one ocenie i lądowały w moim plecaku.... albo z powrotem na drodze ;)

 Potencjał kamieni kusił mnie podobnie jak muszli, o których już pisałam . Kamienie sprowokowały mnie do stworzenia bardziej realnych kształtów.

I powstał koń ,




Że to koń, każdy widzi, dość wiernie odtworzony;)))
Kamień polny opleciony mosiężnym drutem, mało plastycznym,
przez to trudnym w obróbce .
a także baranek.
Baranka też łatwo rozpoznać ;)
Zwróćcie uwagę jaki ziarnisty jest ten polny kamień .
Tu do rysowania drutem (tak nazywam oplatanie) użyłam srebrzanki, która jest plastyczna i sztywna zarazem,
 patynuje się na ciemno. 
Baran został wykonany przed którąś Wielkanocą przed laty.


I jeszcze jedna odsłona baranka :))

Polne kamienie "natychały" mnie wiejsko-zwierzęco ;)
No to teraz świniaczek, "dorysowany" srebrzanką.
Srebrzanka to posrebrzany drut miedziany.

Tak wygląda drugi boczek ;)

Świński synek i drzewo 

I gąska, a może tylko kaczka ;)))


To według mnie jest.... koza tylko bez....brody ;)))
Taki Koziołek Matołek, który wyszedł od......golibrody ;)))


A to kozioł, ma brodę ;)
"Rysunek" z grubego mosiężnego drutu bardzo trudnego do wygięcia  


Pokażemy łepek, jest broda? jest ;))

Trochę egzotyki, wśród tego domowego zwierzyńca.
Interpretację zostawiam Wam:))))


I takie sobie dziwadło :))
Na koniec pokażę Stwora wykonanego z...... węgla KAMIENNEGO.
Węgielek powstał w konkretnym celu. Kilkanaście lat temu, przeprowadzałam w Muzeum Architektury,  zajęcia metodyczne dla nauczycieli, . Tematem lekcji pokazowej były zabytkowe piece kaflowe. Animowany przeze mnie Węgielek objaśniał  dzieciom budowę pieców i ich funkcję .

Oto Węgielek.



On na kogoś czeka :)))
Ten Ktoś wie na kogo :))))



Tak wygląda moja zbieracka kamieniarska pasja, przerobiona na Kamieńce :) Wszystkie stworki, oprócz Węgielka, zrobione są z nieobrobionych kamieni polnych. Kamieńce ze względu na pustą przestrzeń pomiędzy kamieniem a drutem nie zawsze są czytelne, trzeba je odpowiednio ustawić, no i trudno je sfotografować.
Są jakie są, ja je lubię :) To jeden z etapów mojej twórczości, szlifowania warsztatu i kreatywności.
Kamieńce to także Druciaki. Takich przestrzennych Druciaków już nie robię. Jestem teraz na etapie tworzenia płaskich Agatków , ale to już inna historia :))

Post ten dedykuję wszystkim moim siostrom w kamieniu, z Pastelowego Kurnika :)))





poniedziałek, 20 lipca 2015

Bo kiedy słońce się uśmiecha, na ziemię spływa prawdziwa baśń :)))

Uffffffffffffff upał niemożebny. Siedzę i zbieram siły. Goście odjechali jakiś czas temu. Mili goście, ale upał dokłada do tej wizyta swój nadbagaż. A to przecież niedziela, w codziennych rytuałach zarezerwowana na długi spacer. Ta łazęga to także relaks i oderwanie się od codzienności.
Relaksujący spacer w taki upał hmmm ......Pod wieczór może zelżeje?
Upał nie zmniejsza się ani o mini mini, ale w głowie kołacze się: niedziela,niedziela,niedziela, trzeba wyjść ,trzeba się ruszać, dopóki jeszcze ma się siły i ochotę na przepychanki z losem ....
Aparat naszykowany ,kijki też, jeszcze tylko ja muszę się zebrać w sobie.
Wychodzę, upał ciąży ołowiem w nogach.Ten ołów w nogach to zapłata za życie, taką cenę podyktował los. Od kilkunastu lat gramy sobie bowiem z losem w swoistą grę, on mi rzuca pod nogi jedna, drugą.... chorobę, ja za każdym razem pokazuje....mu jęzor i mówię : mam cię gdzieś o mój losie, o tam,tam widzę w tobie małą szczelinę wyślizgnę ci się hehehe.  Konsekwentnie targuje się z losem i jestem czujna, aby tylko nie podniósł ceny .
Idę więc, z trudem podnosząc nogi, kijki znacznie mi w tym pomagają, trochę służą za skrzydła, z ich pomocą łatwiej oderwać nogi od ziemi, i pomocny jest jeszcze takt który wybija mózg: trak,trak,trak.
Za mną idzie upał. Ciężki bury, paskudny.


 Ale przecież nie beznadziejny, te boczki  jasne takie ma, frywolne, jak skrzydła. Przywłaszczam sobie te skrzydła, mam więc drugą parę, na dole kijki i u góry te chmurzaste skrzydła upału. Nogi powoli robią się lżejsze i chociaż ten straszny żar dusi i spływa strużkami potu po ciele, to idzie się już całkiem znośnie.

Słońce jest coraz niżej, wyciągnęło z przestworzy farbki i zaczyna bawić się z chmurami w kolory :)))


Jak doszłam do kładki Zwierzynieckiej, przestałam zwracać uwagę na ciężar nóg, albowiem słońce coraz efektowniej, chlapało tymi farbami :))
Z jednej strony kładki dało sporo różu, jak w wierszu J.Tuwima o Dyziu marzycielu, co to miał ochotę na lody malinowe ;)





Z drugiej strony kładki już nie jest tak sielankowo, tu chmury podbechtane upałem zaczęły broić.
Ten granatowy kolor nie bardzo podobał się słońcu,

popatrzcie prawda że ponury?

Słońce jednak to nie byle jaki zawodnik, sięgnęło w zanadrze wszechświata i rozjaśniło ten ponury granacik
Chmury zdenerwowały się letko i zaczęły brykać

Taka rozbrykana chmura prezentuje się bardzo efektownie, prawda?

Słońcu na pomoc przyleciała jaskółka, słoneczko było temu bardzo rade :))
Dlatego tez coraz śmielej zaczęło chlapać tymi farbami. Paleta barw może nie zbyt rozległa,
ale zachwycająca :))
I patrzcie co się dzieje, słońce zaczęło się uśmiechać, a jak twierdzi Kalipso, kiedy słońce się uśmiecha na ziemię spływa prawdziwa baśń :)))

Początkowo uśmiech słońca był bardzo nieśmiały.


Uśmiech słońca jest coraz wyraźniejszy .....


Powoli, powoli na ziemię, a właściwie na wodę zaczyna spływać baśń........

I to jest złota baśń :))) Słoneczna złota baśń, która pozwala zapomnieć o ołowianych nogach, ciężkim, duszącym upale
i daje największe bogactwo świata, ponieważ zapada głęboko w nas i będzie powracać, zawsze wtedy gdy będziemy chcieli tego powrotu. 

To słoneczne złoto powoli zaczyna spływać do naszego wnętrza ......

jest go coraz więcej,

aż wypełnia nas po brzegi...........
Ale popatrzcie co się dzieje!!!!! Zbliżają się wybrańcy losy, którzy wpłyną prosto w środek słonecznej baśni.

I już są w samym środku cudownej historii.
Ciekawa jestem jak się czują ludzie na pokładzie, czy wszyscy zauważyli co się dzieje? Czy może zaprzątnięci swoimi  sprawami, zapatrzeni w swoje telefony komórkowe, nic szczególnego nie widzą.


A baśń się.......wysłonecznia :))))

A oni płyną.......

i płyną, czy są szczęśliwi, a może tylko zadowoleni?
Słońce zmęczone upałem, mówi coraz ciszej i układa się powoli na chmurzastej pierzynie.

Ale jeszcze coś sobie przypomniało, jeszcze po cichutku coś gwarzy .....
I mówi pięknie :))))

A woda mu odpowiada i tak szepczą sobie  i nam :)))

Ale bure, acz efektowne chmurzysko, zagania je do snu.


Słoneczko zasypia, jeszcze tylko wrony wykrakują mu swoją mało melodyjną kołysankę ;))

Słoneczna baśń skończona, pora wracać do domu :)))
Nogi znowu zaczynają ciążyć ołowiem, ale teraz mają prawo, w końcu przeszły w tym upale ładnych parę kilometrów ;))))

Pomysł na tytuł pochodzi z opowiadania Kalipso, której dziękuję za natchnienie i jeszcze za parę innych rzeczy :)))