Jak słoneczny uśmiech złego Rudynia przegonił. Czyli Mary cha cha z Kalipso* do spółki przystąpiły :)))

Robiąc dyniaki, mam jakieś ogólne pojęcie o tym jak mają wyglądać, to dynie mnie inspirują, ja wydobywam to co ukryte jest w ich kształcie. Ale to jakie uczucia zawarte będą w postaci, która powstaje, tworzy się mimo woli. Po skończeniu jakiegoś stwora i przyjrzeniu się jemu, nagle odkrywam że ..... w Rudyniu mieszka złość. W domowym otoczeniu to "złe", nie rzuca się tak bardzo w oczy, jakby rozpływało się w powietrzu.

Domowy Rudyń

 Jednak pewnego letniego dnia zabrałam Rudynia na plenerową sesję fotograficzną i zobaczcie jaki był tego rezultat.

Rudyń w terenie.......

....pokazuje.....

.......swoje posępne oblicze. .....

.......jestem zły, naprawdę zły.......

Rudynie, te złe emocje gnieżdżą się w każdym z nas.Nawet we wnętrzu najlepszego człowieka, znajdują się jakieś mroczne zakamarki. Są to jakieś zawiedzione nadzieje, czyjeś nieuważne słowa, spojrzenia innych które ranią, życiowe sytuacje którym nie potrafimy sprostać.......Wszystko to osadza się w nas i uwiera, może także wybuchnąć agresją. Bardzo ważne jest znaleźć sposób na wyrzucenie tego z siebie nie raniąc przy tym innych.

Zdjęcia Rudynia, z plenerowej sesji, wysłałam Kalipso:))) Poprosiłam ją aby napisała powiastkę dla dzieci i zasugerowałam jej aby patrząc na zdjęcie, spróbowała wytropić to złe licho jakie w nas siedzi.

W taki oto sposób powstała powiastka pod tytułem : Jak słoneczny uśmiech złego Rudynia przegonił.
Ja do tekstu Kalipso opracowałam ilustracje i powstała taka oto całość jak poniżej :))




Jak słoneczny uśmiech złego Rudynia przegonił.

To było niedawno, bardzo niedawno temu, ale za lasami i rzekami, tam, gdzie słońce przystaje na chwilę podczas swego codziennego, odwiecznego spaceru. Czasem się uśmiecha i przez ten uśmiech spływa na ziemię prawdziwa baśń.

Tego dnia Mania wybrała się na przechadzkę do parku.

........To był jeden z takich dni, dni pełnych cichego buntu, 
kiedy oczy wypełniały się łzami z byle powodu.....

Rzadko tam bywała, gdyż miała dużo obowiązków, a że była grzeczną dziewczynką, wypełniała je sumiennie. Czasami miała dość. Chciała wtedy wyrwać się z domu, iść przed siebie, patrzeć na motyle, być zwykłą Manią, nie grzeczną, nie dobrą, ale zwykłą. To był jeden z takich dni, dni pełnych cichego buntu, kiedy oczy wypełniały się łzami z byle powodu, kiedy nie wyrzucała papierków do kosza, ale obok, tylko tak, żeby nikt nie widział, kiedy gumy do żucia wypluwała pod nogi, nie martwiąc się wcale, że mogą przykleić się do nóżki jakiegoś ptaszka.. Smutny, zły dzień.

W parku było pusto. Wiatr śpiewał w koronach drzew, wrony skrzeczały, a w górze wędrowało słońce. I wtedy właśnie przystanęło na chwilę i wysłało uśmiech w stronę parku.

Słoneczny uśmiech to roje złotych muszek,
 które siadają we włosach, na rzęsach, na liściach, gałęziach...

Słoneczny uśmiech to roje złotych muszek, które siadają we włosach, na rzęsach, na liściach, gałęziach... Są tak maleńkie, że trudno je dostrzec. Widać tylko błyski.Dostrzegła je Mania, ale smutek zalegający w sercu niczym kamień nie pozwolił dziewczynce zbyt długo zastanawiać się nad przyczyną owych błysków. Słoneczne muszki opadły jednak na jej twarz, wniknęły do oczu. Zatrzepotała gwałtownie rzęsami i wtedy... zobaczyła go na drzewie.

.....zobaczyła go na drzewie.
Patrzył na nią czupurnie, ze złością. Miał podniesiony do góry ogonek. ......

Patrzył na nią czupurnie, ze złością. Miał podniesiony do góry ogonek. Mania uznała, że wygląda na złego, zaczepnego stwora.

- Kim jesteś? - spytała go.

- Jak to kim? Twoim złośnikiem!

- Złośnikiem?

- Tak! Każdy ma kogoś takiego. Nie wiedziałaś? Mam na imię Rudyń.

Oczy Mani zrobiły się okrągłe ze zdziwienia.

Tymczasem dziwaczne stworzenie zeskoczyło z drzewa i zbliżyło się do niej.

......Popatrzyło złośliwie i zaczęło ocierać się o jej kolana jak kot....

Popatrzyło złośliwie i zaczęło ocierać się o jej kolana jak kot. Po chwili zaczęło mruczeć, a potem szeptać. Mania przysiadła na pobliskiej ławeczce. Wzięła złośnika na kolana, zaczęła go głaskać, a jednocześnie przybliżyła ucho do jego pyszczka. Dziwne, ale wcale się nie bała.

- Taka złość, to nie złość - cicho mówił Rudyń. - Jestem malutki, bo jaki mam być?
 Za dużo dziś słońca... Wszędzie te złote muchy...

- Taka złość, to nie złość - cicho mówił Rudyń. - Jestem malutki, bo jaki mam być? Za dużo dziś słońca... Wszędzie te złote muchy... Nie karmisz mnie, a ja tak się staram. Popatrz na złośnika swojego sąsiada. To dopiero złośnik! Ma ogromny, czerwony ogon. Ognisty, pawi... Ostry dziób i pazury. Jego pana wszyscy się boją. A ja jestem taki słaby...

Mania zdziwiła. Sąsiad? Jej sąsiad? To bardzo zły człowiek. Ma swojego złośnika?

- Nic dziś nie zdziałam przez to słońce - mamrotał dalej Rudyń. - Ale wrócę, kiedy będziesz naprawdę zła. A teraz jestem małym kotkiem, wrrrr! Nawet nie mam siły, warczeć. A chciałbym gryźć, krzyczeć, jak to złośniki... Tyle razy ci mówiłem, żebyś potłukła talerze, popchnęła mocno siostrę, uciekła z domu... O, jaki byłbym wtedy szczęśliwy! Zły, baaardzo zły... Miauuu...

Zdziwiona Mania uświadomiła sobie, że miała czasem ochotę spełnić życzenia Rudynia, że słyszała jego podszepty. W pewnej chwili poczuła, że dziwny stwór zaczyna rozsypywać się na jej kolanach.

W pewnej chwili poczuła, że dziwny stwór zaczyna rozsypywać się na jej kolanach.

Spojrzała na niego, ale w rękach miała już tylko rudy pył, który po chwili został zdmuchnięty przez wiatr. Mrugnęła okiem, bo zdało jej się, że na jej rzęsie usiadła złocista muszka. Widziała ją przez chwilę... Chyba...

-Czy to działo się naprawdę? - zapytała samą siebie i uśmiechnęła się niepewnie.

- Musze uważać na tego złośnika ! - rzekła, a potem wstała z ławki i poszła przed siebie, aż do fontanny, w której woda pluskała wesoło, wesoło...

...i poszła przed siebie, aż do fontanny, w której woda pluskała wesoło, wesoło..

A w górze wędrowało słońce:)

Tak trudno nieraz zauważyć słoneczny uśmiech, a przecież  to dar bezcenny

Tak trudno nieraz zauważyć słoneczny uśmiech, a przecież  to dar bezcenny. Bo teraz już wszyscy wiemy że kiedy słońce się uśmiecha na ziemię spływa baśń :)) Spływa prosto do serca, pozwólmy jej aby wypełniła nas po brzegi :))) Niech roje złotych muszek rozgilgotają nasze nerwy napięte jak postronki, aby rozedrgały się radością :))

Bo kiedy słońce się uśmiecha na ziemię spływa prawdziwa baśń :)) - ten post ma taki kształt dzięki inspiracji opowiadaniem Kalipso

Ten intrygujący, promienny uśmiech słońca, w moich grafikach, to uśmiech jednej z córeczek Kalipso, który skopiowałam z przysłanego przez nią zdjęcia. Sylwetki dziewczynki także skopiowałam ze zdjęć otrzymanych od Kalipso. Dziękuję za udostępnienie zdjęć :))))

Stworzyłyśmy z Kalipso duet idealny, inspirując się nawzajem i mobilizując do pracy i była to bardzo przyjemna współpraca :)) Dziękuję Ci Słoneczna Dziewczyno i wiem że na tym nie koniec, bo przecież już czeka Słoniodyń :))

 * http://entliczkowo.blogspot.com/