Bo kiedy słońce się uśmiecha, na ziemię spływa prawdziwa baśń :)))

Uffffffffffffff upał niemożebny. Siedzę i zbieram siły. Goście odjechali jakiś czas temu. Mili goście, ale upał dokłada do tej wizyta swój nadbagaż. A to przecież niedziela, w codziennych rytuałach zarezerwowana na długi spacer. Ta łazęga to także relaks i oderwanie się od codzienności.
Relaksujący spacer w taki upał hmmm ......Pod wieczór może zelżeje?
Upał nie zmniejsza się ani o mini mini, ale w głowie kołacze się: niedziela,niedziela,niedziela, trzeba wyjść ,trzeba się ruszać, dopóki jeszcze ma się siły i ochotę na przepychanki z losem ....
Aparat naszykowany ,kijki też, jeszcze tylko ja muszę się zebrać w sobie.
Wychodzę, upał ciąży ołowiem w nogach.Ten ołów w nogach to zapłata za życie, taką cenę podyktował los. Od kilkunastu lat gramy sobie bowiem z losem w swoistą grę, on mi rzuca pod nogi jedna, drugą.... chorobę, ja za każdym razem pokazuje....mu jęzor i mówię : mam cię gdzieś o mój losie, o tam,tam widzę w tobie małą szczelinę wyślizgnę ci się hehehe.  Konsekwentnie targuje się z losem i jestem czujna, aby tylko nie podniósł ceny .
Idę więc, z trudem podnosząc nogi, kijki znacznie mi w tym pomagają, trochę służą za skrzydła, z ich pomocą łatwiej oderwać nogi od ziemi, i pomocny jest jeszcze takt który wybija mózg: trak,trak,trak.
Za mną idzie upał. Ciężki bury, paskudny.

 Ale przecież nie beznadziejny, te boczki  jasne takie ma, frywolne, jak skrzydła. Przywłaszczam sobie te skrzydła, mam więc drugą parę, na dole kijki i u góry te chmurzaste skrzydła upału. Nogi powoli robią się lżejsze i chociaż ten straszny żar dusi i spływa strużkami potu po ciele, to idzie się już całkiem znośnie.

Słońce jest coraz niżej, wyciągnęło z przestworzy farbki i zaczyna bawić się z chmurami w kolory :)))

Jak doszłam do kładki Zwierzynieckiej, przestałam zwracać uwagę na ciężar nóg, albowiem słońce coraz efektowniej, chlapało tymi farbami :))
Z jednej strony kładki dało sporo różu, jak w wierszu J.Tuwima o Dyziu marzycielu, co to miał ochotę na lody malinowe ;)

Z drugiej strony kładki już nie jest tak sielankowo, tu chmury podbechtane upałem zaczęły broić.

Ten granatowy kolor nie bardzo podobał się słońcu,

popatrzcie prawda że ponury?

Słońce jednak to nie byle jaki zawodnik, sięgnęło w zanadrze wszechświata i rozjaśniło ten ponury granacik

Chmury zdenerwowały się letko i zaczęły brykać

Taka rozbrykana chmura prezentuje się bardzo efektownie, prawda?

Słońcu na pomoc przyleciała jaskółka, słoneczko było temu bardzo rade :))

Dlatego tez coraz śmielej zaczęło chlapać tymi farbami. Paleta barw może nie zbyt rozległa,
ale zachwycająca :))

I patrzcie co się dzieje, słońce zaczęło się uśmiechać, a jak twierdzi Kalipso, kiedy słońce się uśmiecha na ziemię spływa prawdziwa baśń :)))

Początkowo uśmiech słońca był bardzo nieśmiały.

Uśmiech słońca jest coraz wyraźniejszy .....

Powoli, powoli na ziemię, a właściwie na wodę zaczyna spływać baśń........

I to jest złota baśń :))) Słoneczna złota baśń, która pozwala zapomnieć o ołowianych nogach, ciężkim, duszącym upale
i daje największe bogactwo świata, ponieważ zapada głęboko w nas i będzie powracać, zawsze wtedy gdy będziemy chcieli tego powrotu. 

To słoneczne złoto powoli zaczyna spływać do naszego wnętrza ......

jest go coraz więcej,

aż wypełnia nas po brzegi...........

Ale popatrzcie co się dzieje!!!!! Zbliżają się wybrańcy losy, którzy wpłyną prosto w środek słonecznej baśni.

I już są w samym środku cudownej historii.
Ciekawa jestem jak się czują ludzie na pokładzie, czy wszyscy zauważyli co się dzieje? Czy może zaprzątnięci swoimi  sprawami, zapatrzeni w swoje telefony komórkowe, nic szczególnego nie widzą.

A baśń się.......wysłonecznia :))))

A oni płyną.......

i płyną, czy są szczęśliwi, a może tylko zadowoleni?

Słońce zmęczone upałem, mówi coraz ciszej i układa się powoli na chmurzastej pierzynie.

Ale jeszcze coś sobie przypomniało, jeszcze po cichutku coś gwarzy .....

I mówi pięknie :))))

A woda mu odpowiada i tak szepczą sobie  i nam :)))

Ale bure, acz efektowne chmurzysko, zagania je do snu.

Słoneczko zasypia, jeszcze tylko wrony wykrakują mu swoją mało melodyjną kołysankę ;))

Słoneczna baśń skończona, pora wracać do domu :)))
Nogi znowu zaczynają ciążyć ołowiem, ale teraz mają prawo, w końcu przeszły w tym upale ładnych parę kilometrów ;))))

Pomysł na tytuł pochodzi z opowiadania Kalipso, której dziękuję za natchnienie i jeszcze za parę innych rzeczy :)))