Ptaki niebieskie czyli znowu gapię się przez okno ;)

Wyciągnęłam z zakamarka dwa agatowe plastry i zrobiłam ptaszory patrzałki :)

Jeśli chodzi o nazewnictwo moich dziwolągów wykonanych z agatowych plastrów to ogólnie nazywam je Agatkami (jest ich kilka rodzajów). Te które mają głowę wykonaną ze szkła okularowego są to ptaszory patrzałki.

A dlaczego te Agatki to patrzałki?

Skoro okulary służą do patrzenia, a głowiny ptaszorów wykonane są z okularowych szkieł, no to przecież ptaszęta te muszą być patrzałkami, no nie? ;)

Jak przypatrzycie się uważnie tym soczewkowym ptasim główkom, to zobaczycie jak im się optycznie w tych głowach przewraca ;)

Moja dziecięca dusza lubi patrzeć na ten efekt, bo to takie czary mary :)

Ptaszory patrzałki dorysowuję drutem, najczęściej aluminiowym bo łatwo go kształtować.

Patrzałki łączę w całość klejem magikiem, który po wyschnięciu daje estetyczną przezroczystą spoinę.

Z pozoru może się to wydawać bardzo proste, no ale takie całkiem proste to jednak nie jest ;)

Agatowym dziwolągom robię sesje fotograficzne na oknie, nie tylko ze względu na ich magicznie optyczne główki,

ale także dla magii światła.

Albowiem wygląd Agatków fajnie się zmienia w różnorakim zaokiennym oświetleniu.

Po za tym przezroczysty agatowy plaster, dopiero oglądany pod światło, ujawnia w pełni swą urodę.

Jednak nie wszystkie agatowe plastry są całkiem przezroczyste,

ale i na wygląd tych nie do końca przezroczystych, światło zaokienne też ma duży wpływ.

Jak mogliście zobaczyć na powyższych zdjęciach tło także ma duże znaczenie, a tło za tym samym oknem może być także bardzo różne.

I można się tym znakomicie bawić, jako ja to czynię :)

 Na szybie mojego okna ptaszory stworzone przeze mnie, a za szybą ptaszory stworzone przez naturę ;)

Właśnie budzi się listopadowy dzień, jednakoż ten rogalik księżyca nie zdążył jeszcze z nieba uciec.

Jak się patrzy pod światło na ptaki stworzone przez naturę, to one w przeciwieństwie do moich agatowych ptaszorów, wszystkie są czarne ;)

 

Ale ale łoooo! Kurna!!! 

Zaokienny teatrzyk grozy zaprasza!

 

 

Czarne ptaszyska i to niebo, brrrr niepokojące to jakieś takie...

 

 

 

a może to nie ptaki, ale czarne myśli na tle takiej jakieś jakby parszywiejacej rzeczywistości?

 

Przyleciały i siedzą...i nowe nadlatują...

a człek od tego jakiś taki przelewający się robi

rozplaszcza się, przywiera do ziemi...

No nieeeeee!!! kurna won, won, won, a pudziesz!!!!!

 

I...słońce rozświetla to parszywe na niebie, a wtedy te czarne...okazują się...ufffff...pospolitymi wronami :)

W berżeretkach, balladach, canzonach
Bardzo rzadko jest mowa o wronach,
A ja mam taki gust wypaczony,
Że lubię wrony...

Gdy rozdziawią dziób - wiedzą dokładnie,

Że ich głosy brzmią raczej nieładnie,

Lecz nie wstydzą się i nie tłumaczą,

Że brzydko kraczą

 

...I myśl w głowach nie świta im dzika,
By krakaniem udawać słowika,
By krakaniem nieść sobie pociechę -
I to jest w dechę!...

...Nie udają słodyczy nieszczerze,

Mężnie trwają w swym szwarccharakterze,
Nie składają w komorę zasobną,
Jak więcej dziobną. ...

Ja także tak jak Młynarski, pomimo że:

...Czarne toto i w ziemi się dłubie -

To ja je lubię,...

znaczy się, wrony lubię :)

No cóż nasza rzeczywistość skrzeczy coraz donośniej, jako te wrony abo i inne krukowate, deprecha próbuje się wcisnąć w nas i przygiąć jak najniżej. 

Jednak takie rozplaszenie i przywarcie do ziemi to jest marna pozycja!

Ja pomimo i na przekór, staram się jednak wznosić do jasnego nieba :)

Ech ptakiem być... 

Ech ptakiem choć na chwilę być,

wznieść się wysoko do nieba,

skrzydłami zatrzepotać w rytm,

ze świtem radośnie zaśpiewać.

Pofrunąć gdzie oczy poniosą,

w utęsknione kochane miejsce,

tam gdzie mgły trawy roszą,

a widoki radują smutne serce.

Usiąść w zielonej dolinie,

zagrać na strunach marzeń,

nie patrząc, że czas płynie,

zachwycać się górskim pejzażem.

Ech choć na chwilę ptakiem być...

Uciec od szarej rzeczywistości,

w krainie marzeń się skryć,

poczuć smak szczęścia i radości.

Isana   https://wiersze.kobieta.pl/wiersze/ech-ptakiem-byc-365525

 

Pamiętacie piosenkę dziecięcego zespołu Gawęda?

Czarne wrony czarno kraczą
W czarnych barwach widzą świat
I na próżno im tłumaczą
Mądrzy ludzie już od lat

Zamiast krakać weźcie pędzel
Przemalujcie co się da
Czarnych barw nie chcemy więcej
Każdy w kolor gra

Patrzcie ino, nawet natura przemalowuje to, co zazwyczaj czarne bywa ;)

 

Kawki to pospolite ptaki, od lat żyją głównie w miastach. Ich naturalne ubarwienie jest czarne, z popielatą głową. Tymczasem coraz częściej spotkać można kawki czarno - białe.

To nie są typowe albinosy, bo miałyby różowe oczy. Odpowiedzialna za to może być mutacja somatyczna w komórkach skóry (tu naskórka) powodująca zanik melaniny.

https://echodnia.eu/swietokrzyskie/kawki-albinosy-zyja-w-skarzysku/ar/8113347

 

Kawkę tą sfotografowałam 3 grudnia na naszym podwórku.

Pewnie powiecie, że ta kawka to jednak nie jest zanadto kolorowa.

A co powiecie na te kwiatuszki?

Je także sfotografowałam ta dammm!!! 3 GRUDNIA

Właśnie tak; w grudniu, we Wrocławiu, po nocach z minusowymi temperaturami i opadach śniegu!. 

TAKIE KWIATKI!!! 

sobie kwitły :)

Ech ta natura, cały czas mnie zadziwia!!!

Skoro"...Czarne przegrywa

Kolor wygrywa

W kolory grajmy dziś

W jabłka z jabłonek

W skrzydła biedronek

W każdy zielony liść..."

To ja zagrałam w takiego oto Okularnika :)

Zrobiłam go z moich okularów sprzed prawie 40 lat, które wymalowałam, do jakieś kompozycji, 20 lat później. I z drewienka ozdobionego dekupażem, które dostałam w prezencie.

Patrzę sobie na niego, a on stara się odganiać ode mnie czarne myśli :) 

 

A jako że Mikołajki dzisiaj, to kolorowa grafika komputerowa dla Was :)

Spróbujcie także grać w kolory, pomimo wszystko i na przekór :)