To chyba jednak ptaki, tylko dlaczego takie...wyschnięte?

Ptaki jak to ptaki mają ten zwyczaj, że legną się na wiosnę, Moja wena na wiosnę postanowiła także coś wykreować i tak zaczęły wykluwać się dyńptaki :)

W październiku na Festiwalu Dyni zanabyłam trochę ptakopodobnych dyń, które dosyć szybko wyschły i na dodatek ładnie zachowały kolor. Spodobała mi się ta ich naturalna kolorystyka i dlatego postanowiłam nie używać farb,  podkolorowałam je tylko flamastrami permanentnymi, z drutu zaś dorobiłam nóżki.

Lubię iść w teren z moimi cudakami i obserwować reakcje ludzi, albo brak reakcji (brak reakcji to także reakcja). Najczęściej przechodnie zajęci są swoimi sprawami, ale zdarzają się całkiem fajne sytuacje :) 

Zabrałam niedawno jednego dyńptaka do Parku Śródmiejskiego, aby go trochę fotograficznie obstrykać. W parku posadziłam go na gałęzi drzewa i zaczęłam robić zdjęcia. Po pewnym czasie kątem oka zauważyłam, że przygląda nam się dwóch chłopaczków tak na oko jedenastoletnich, potem stanęła obok nich jeszcze pani taka w moim wieku. Po jakieś chwili pani zapytała: Czy to prawdziwe?
Po rozejściu się pierwszych gapiów przytuptała jeszcze pani z kilkuletnia córeczką, mała wpadła w zachwyt i stwierdziła, że ona chce przygarnąć mojego dyniowego ptaka, mamusia jednak stanowczo zaprotestowała. Stanęło na tym, że udzieliłam instrukcji jak ewentualnie można takowego wykonać samodzielnie :)

Brak słońca zabiera barwom blask i je zasmuca.

Jeśli chodzi o reakcje przechodniów na moje prace to są dosyć różnorodne. W listopadzie robiłam w Parku Szczytnickim zdjęcia z Nosdyniem. Jeden pan zobaczywszy go stojącego na pergoli ucieszył się, że ktoś o nim zapomniał i będzie mógł go sobie przygarnąć. Jak dałam do zrozumienia, że cudak należy do mnie, to zrobiło mu się trochę głupio.
Nosdyń z racji tworzenia grafik do powiastki o nim, szwendał się ze mną po mieście dosyć często. Miałam go ze sobą w Święta Wielkanocne w Ogrodzie Botanicznym, było tam wtedy, sporo cudzoziemskich turystów, bardzo sympatycznie reagowali na jego widok.

Lubię robić sesyjki w terenie nie tylko ze względu na obserwacje ludzkich reakcji. Zachęca mnie do tego także różnorodność gotowych scenerii, które mogę sobie dowolnie wybrać.
Dyńptaki czekały na sesję zdjęciową, ale wiosna w tym roku mało słoneczna, a pochmurna pogoda nie dodaje uroku zdjęciom, zwlekałam więc, czekając na poprawę pogody.

W pierwszomajową niedzielę uznałam, że pogoda niczegowata i postanowiłam urządzić majówkę sobie i dyńptakom w Parku Wschodnim, wsadziłam je do wora i pojechaliśmy tam tramwajem.

Już jesteśmy, przed nami wejście do parku.

Wędrowałam przez park rozglądając się za ciekawym i wygodnym miejscem do robienia zdjęć.

Łąkowe złoto.

Utytłana w złocie ;)

Ciekawych miejsc było całe mnóstwo, ale ta wygoda... w końcu dotarłam do schodków nad wodą. Tak tu będzie mi wygodnie.

Przysiadłam na schodach i zjawił się on...

Najwyraźniej mu się spieszy

Podpłynął bardzo blisko. 

Co za piękny ptak!!!

 Najwyraźniej wziął mnie za karmicielkę, bo zaczął kłapać dziobem, widząc że żadne jedzonko nie leci w jego kierunku, kłapiący dziób skierował w kierunku mojej nogi, z zamiarem podszczypywania. Jakoś nie miałam ochoty na takie bezceremonialne traktowanie, łabędzi dziób jest ...duży ;) Po za tym niedaleko było gniazdo z jego "drugą połową"  obawiałam się więc, że może nie skończyć się tylko na podszczypywaniu, no i po prostu... zwiałam ;)

Łabądek najwyraźniej przypłynął na wyżerkę i był dość nachalny.

 Po krótkim czasie ptaszydło stwierdziło, że jakieś skąpiradło nad wodę przybyło i powoli zaczęło odwrót.

- Co za chytra baba....

-Uff, nie ma dziada ;)
Uwolniłam więc z wora moje dyń ptaki, przyjaźniejsze, bo dyniowe :)

Uwaga zaczynamy sesję!!!
Ale ale, nie pchać się! Pojedynczo proszę :)

-Ooooo, to namolne łabędzisko daleko nie odpłynęło!!!

-No to który pierwszy?

 -Proszę szanownych oglądaczy dyńptak pierwszy!

-Drugi proszę!

-Ho ho ho to chyba strasznie ciekawskie ptaszysko i dlatego tak mu się szyja wyciągnęła ;)

Ciekawski jak nic i do tego najrzydziura.

- Czy oni tam czegoś nie schowali?

-No tak, znowu jest!

-Co to skąpiradło tak długo tu robi, przecież tylko blokuje miejsce tym którzy na pewno mają dla mnie coś do jedzenia. 

-I oto dyńptak trzeci!

-Ładnie tu, a ona nas tyle czasu w domu trzymała... 

I woda...

i chmurki na niebie

-Podoba mi się tutaj, wiesz?

-I znowu łabądek :)

Co ona tam ma, coś mi to przypomina, czyżby to były też ptaki?

-Dyńptak czwarty!
O kurcze, ten to chyba mega ciekawski, ale biedaka wygło :(

-Ciekawski? Nie, no może trochę, ale ja po prostu cieszę się światem!
Jak to dobrze, żeś nas w końcu z domu wypuściła :)

Oj dana dana, trochę sobie powiruję!!!

Fajnie tak wirować nad wodą :)

-O jest!

-Ona w dalszym ciągu tu jest!!!
-To chyba jednak ptaki, tylko dlaczego takie jakieś wyschnięte?
Pewnie im tez jeść nie daje :(

-Dyńptak piąty!

Ale mi dziwnie! Gdzie ja jestem?

-Chyba trochę się boję...

-Zabierz mnie stąd.

-Już, idziemy?

A któż to któż bieli się w oddali? ;)))

-Dyńptak szósty!

I oto jestem...

taki sobie żółtaczak.

Przyjrzałem się wszystkiemu dokumentnie, też mi się tu podoba :)

-Łabędź pierwszy!
Całkiem żywy i namacalny i cały czas ten sam ;)

-W brzuchu mi burczy, nooooo!

-Dyńptak siódmy

-Woda ma w sobie coś magicznego...

-O jacie łabądek, czyżby z głodu i nerw się podwoił?

-Ptakdyń ósmy!

- Ech pływa sobie niedaleko taki biały dostojny.
-Łabędziem go nazywają.
-Zapatrzę się na niego, może stanę się do niego podobny?

-Szkoda, że już go nie widać...

-Ooooooooooo coś leci!
-To na pewno on, mój biały ideał.

Tym razem to nie łabędź, to dwie czaple zaczęły krążyć nam nad głowami.

Dyńptak dziewiąty!
To w końcu już ostatni :)

-Że co? Że pękaty jestem i krótkie nóżki mam. No i co z tego?
-Że niby nieładny jestem?
-Ja tam się sobie podobam :)

-Gdzieś tu podobno pływał jakiś łabędź. To mój krewniak.
Nie widać go?

Z tej strony też go nie widać.

-Coś po mnie łazi?

-Ech świat jest taki piękny.
-Teraz zjawiłem się na tym świecie ja, więc będzie jeszcze piękniejszy!

A jednak coś po mnie łazi!
No gdzie leziesz, gdzie leziesz?!!!

Ufff kończymy sesyjkę, przeciągnęła się, no ale trochę tych modeli wyprodukowałam :)
Na ostatek zdjęcie grupowe i...do wora!

Do wora, do jakiego wora?!

Nie chcemy, nie pójdziemy!

No cóż drogie dyńptaki, długo to byście tu nie poistnieli , przecież tylko trochę przypominacie prawdziwe ptaki, mus wracać jednak do domu, tam jest bezpiecznie...

Droga do dom nas prowadzi.....

A przy drodze migają nam polne kwiatuszki :)

A co to za twór? Potwór jakowyś?

Mniszkowe złote szaleństwo.

Dyńptaki siedzą sobie w moim domku i tylko od czasu do czasu wzdycha któryś na wspomnienie o Parku Wschodnim. Wyrwały by się z domu, wyrwały...