Chwileczka zapomnienia... ;)

Tegoroczny maj rozpłakał się gdzieś tam na swoim początku i płacze i płacze, co mu tylko trochę łzy obeschną to na nowo zaczyna beczeć, A wiosna cichcem cichcem, coraz dłuższymi krokami zmierza do lata. A mnie tak jakoś przez ten płaczący maj, ino myk myk i kwietne wiosenne widowisko umyka.

Przedostatni dzień maja zaświecił pięknie słoneczkiem, a ja poczułam w jestestwie swoim, że mam ochotę na chwileczkę zapomnienia, taaaaak na chwileczkę zapomnienia...

Zaraz zaraz, jak to śpiewała Banaszak?

Jestem kobietką, co niezłomne ma zasady:

 mój mąż, mój dom - to tylko w życiu liczy się... 

Hmmmm, kobietą jestem , tylko... co z tymi zasadami?

No bo tak, męża nie mam i ten dom, czy musi być najważniejszy?
Albowiem bardzo często

...z domu gna mnie - nie ma rady -
upojna siła, i nie będę kryła, że...

 Tak właśnie tak!!!
...mam ochotę na chwileczkę zapomnienia...

Echhhhhhh takie chwilowe zapomnienia to mniut na moją skołataną duszę!!!
Tylko że...ja nie uciekam w ramiona jakiś tam jednodniowych kochanków, ino na łono...natury hehehehe

Sobie uciekam, kiedy tylko mi się uda, od codzienności w przyrodę ;)

W ten przedostatni majowy dzień, nabrałam ochoty aby to właśnie z majem "na chwilę się zapomnieć" i "przeżyć z nim maleńki epizodzik" pełen zachwytów ;)

Uznałam, że najlepszym miejscem na randkę z wiosną i majem będzie ogród botaniczny.

Gdy znalazłam się na Ostrowiu Tumskim poczułam się nagle jak turystka, no bo popatrzcie jakie fajne turystyczne klimaty :) Albowiem wrocławski ogród botaniczny znajduje się obok bardzo szacownych zabytków. 

Maleńki kościółek pw. św. Idziego,
a obok,

kluskowa brama.
Z bramą związana jest legenda o pewnym wdowcu, maniaku kluskowym, który rozpaczał, jednak nie za zmarłą żoną, tylko za kluskami które dla niego codziennie gotowała.
Anielska ta niewiasta zlitowała się nad żarłokiem i jak ten sobie przysnął, przyszła do niego z zaświatów z czarodziejskim garnkiem pełnym kluchów. Wręczając mu go, powiedziała, że garnek codziennie będzie się napełniał ulubionymi smakołykami pod
warunkiem jednak, że nie pożre wszystkich, ale jedną zostawi na rozmnożenie.
Chłop jednak nie strzymał i sięgnął po kluskę ostatnią, a ta w tym momencie zrobiła myk...wskoczyła na bramę i tam skamieniała!!!
Cudowny garnek w ten sposób stracił swą moc i pazerny chłopina musiał w dalszym ciągu tęsknić za kluchami.
Dlaczego na bramę ta klucha wskoczyła, abo właśnie koło niej zdrzemnął się wdowiec i to w tym miejscu jego żona wręczyła mu ten cudowny dar.

Przez kluskową bramę weszłam na plac Jana Chrzciciela,

zostawiając za sobą Katedrę pw. Jana Chrzciciela.

Następnie skręciłam w ulicę Kanonią

i znalazłam się koło wejścia do ogrodu botanicznego.

Oto jestem w ogrodzie na randce z majem ;)

He!!! Czyż nie można się zapomnieć?

Tak, zapomnieć o swej doli i losie co to jakieś kłody pod nogi rzuca...
Niech rzuca ino...NIE TERAZ!!! :)

Ta woda w ogrodzie to pozostałość po odnodze Odry, która częściowo została zakopana i dlatego Ostrów Tumski nie jest już wyspą.

Z jednej strony ogrodu widoczne wieże wiekowej Katedry,

a z drugiej strony nowoczesny budynek, którego elewacja nawiązuje do sąsiedztwa ogrodu.

Ej ty maju umajony, śliczny jesteś!!!

W dobry czas wybrałam się na tą randkę, czerwień maków jest taka...gorąca ;)

Ale przede wszystkim piękna :)

 Ech a ten strzępiasty jeszcze piękniejszy!

Ciekawa jestem czy ktoś z moich czytelników zna ten krzew?

To kielichowiec plenny, ciekawostką jest, że pachną nie tylko kwiaty, ale i jego drewno.
Kiedyś, dawno pokazał go nam pewien emerytowany pracownik uniwersytecki, tak się przedstawił. Zapach przyrównał do wytwornych jabłek. Poszukał na drzewie suchej gałązki, oderwał i dał nam do powąchania. Pachniała  ciekawiej i intensywniej niż kwiaty.
Przyznam się Wam po cichu, że od czasu do czasu ułamuję sobie taką suchą gałązkę kielichowca, tylko cyt!
Aby poczuć zapach należy ją przełamać i wąchać, wąchać, wąchać...

Przystrajał się ten maj różnym kwieciem, a na koniec wystroił się w irysy.

Rosną ich w ogrodzie całe łany.

A ich różnorodność sprawia, że gemba sama rozdziawia się ze zdumienia!

Maj irysowo się puszy, a ja mu cichutko szepczę:
Kotku mój, mnie... dokładnie o to chodzi, 

I przeżywam sobie z majem kwietny epizodzik.

Epizodzik, bo te irysy takie przepyszne, niby w pełnym rozkwicie, ale jak się dobrze przyjrzeć to widać że niestety już zaczynają przekwitać.

Azalie już prawie wszystkie przekwitły, kwiateczki ostały się już tylko na tych które się zagapiły.

Ale ale, kwietny spektakl zaczynają pokazywać piwonie!

W naszym ogrodzie botanicznym, ich różnorodność dorównuje irysowej różnorodności.

Czy na tym zdjęciu to może ta czarna pszczoła, o której tak dużo się pisze ostatnio?

Paczcie i podziwiajcie razem ze mną :)

Pokazałam Wam tylko te rozkwitłe już peonie, a wiele odmian jeszcze nie zakwitło.

Czas powoli kończyć zachwycający epizodzik, epizodziki wszak krótko trwają :)
Najbardziej rozkwiecony wiosenny miesiąc maj, mamy już za sobą, na szczęście dalsze, już letnie miesiące też nam  jeszcze sypną kwiatami :)

Szacowne wiekowe budowle, zerkają do ogrodu i pewnie także zachwycają się kwietnymi spektaklami.

Wśród kwiatów jest także miejsce, dla różnych żyjątek.

Takie wielgie ważki zawsze robią na mnie duże wrażenie!!!

A kumkacze bardzo lubię :)

I to już koniec tej chwileczki zapomnienia,

 pora sobie przypomnieć o szarej rzeczywistości ;)

Na szczęście jakaś upojna siła znowu pchnie mnie na poszukiwanie epizodzików ;)