Nie Paryż, ani Bali, a też ciekawie :)

Ech... lato... wakacje... czas podróży, ludziska szwendają się po świecie!
Hmmm...też bym się poszwendała.
Zatem jaki kierunek obrać do tego łazikowania?
Może Paryż?
Eeeee, Mary cha cha Paryża ci się zachciewa, ty zobacz jaki to szmat drogi!!!

 Może Bali?
Hehehehehehehe fantastka, krótszy dystans sobie znalazła ;)
Nie możesz daleko, takie realia!
Tak to Paryż i Bali, jak te słomiane bale przemknęły mi koło nosa i...

wylądowałam wśród chabrów!

No i dobrze!!!

Lubię chabry :)

No więc pomykamy sobie samochodzikiem, mijając dojrzewające zboże

i drzewka,

oraz zagubioną w lesie stacyjkę, a na niej relikt przeszłości.
Reliktów przeszłości jest znacznie więcej w tej okolicy.

Oto jesteśmy już prawie u celu i relikt następny.
Dojechaliśmy do Sułowa milickiego, a na zdjęciu poniżej widoczne są drogowskazy do ośrodków wypoczynkowych, które...już nie istnieją.
A właściwie oferuje swoje usługi jeden i do tego właśnie jedziemy.

To ośrodek należący do MPK Wrocław.

Przez 3 dni będę się reraksować w tym zieloniutkim optymistycznym domeczku :)

A takie mam widoki z tarasiku, takie dorodne świerki, z jednej,

i cuś takiego z drugiej strony.

Ośrodek powstał kilkadziesiąt lat temu w dobie realnego socjalizmu.

Jak widać domki usytuowane są pośród pięknych drzew.

Na terenie ośrodka jest także basen, dostępny tylko dla reraksatorów zakwaterowanych w tym ośrodku.

Moja bratanica Ola i jej chłopak Jacek, którzy mnie tutaj przywieźli, schładzają się zaraz po przyjeździe, bo gorąc okrutny na dworze.

Jest także miejsce do aktywności sportowej.

Teren jest duży, domki bardzo różnorodne, a wypoczywających niewiele.

Popatrzcie na tą tuję, wygląda jak jedna,

a jest ich tak wiele!

W lesie obok "mojego" ośrodka" znajduje się całe mnóstwo różnorodnych domków, które kiedyś należały do róznych pracowniczych ośrodków wypoczynkowych.  Chyba wszystkie większe wrocławskie zakłady pracy oferowały swoim pracownikom wypoczynek na tym terenie.
Po transformacji zakłady rozsprzedały domki swoim pracownikom.

Teraz domki w tym lasku należą do indywidualnych właścicieli.

Cudowne sosny, ech jak ja lubię sosnowy las!

No więc uciekłam na króciutko od skrzeczącej coraz głośniej rzeczywistości i reraksowałam się ;)

A z nieba lał się żar...

Motylkom on jednak zupełnie nie przeszkadzał :)

Szyszki zaś pięknie pachniały.

To na tych świerkach one, obok mego zielonego domku.

Kapkę za mym domkiem leżakowały sobie szyszki sosnowe.

Te sosnowe prosiły się aby je nazbierać :)

Zielony teren zamieszkiwały ptaszęta różnorakie.

Latałam po tym terenie z aparatem oczywiście, no bo jakże inaczej ;)

Trochę ptaszków udało mi się uchwycić w kadr :)

Oto kos.

A to sójka.

Takie maleństwa sobie pływały, nie wiem co to.

A jaszczurkę z trudem udało mi się wypatrzeć, bo już ćmok się robił.

Nie napisałam Wam jeszcze, że cała ta cudowna zieloność położona jest w Dolinie Baryczy.
Moje domki  znajdowały się kawałek od tej rzeki.
No i wieczorkiem pierwszego dnia, pomimo gorąca pognało mnie nad Barycz.

W Dolinie Baryczy znajduje się wiele rybnych stawów.

To jeden z nich.

Obok stawu można przekąsić conieco, między innymi także i rybkę.

Takich leśnych jadłodajni było kiedyś przy tej drodze sporo, ale tylko ta smażalnia świadczy usługi, pozostałe pełnią rolę reliktów przeszłości.

Człapałam tak sobie człapałam nad tą Barycz i...oganiałam się od krwiożerczych bzykaczy.

Zaś na wielkim paluchu prawej stopy, po każdym kroku rósł mi coraz większy...bąbel!

Następny staw hodowlany.

Takie drogi lubię :)

Ufff dotarłam do jazu i działającej ponoć małej elektrowni wodnej na...Baryczy :)

Kusząco wyglądają te drogi...

Jednakoż temperatura w dalszym ciągu była wysoka, czułam także ten bąbel na paluchu, dlatego też pomimo kuszących dróg, przysiadłam sobie na schodkach nad wodą

i wpadałam w zachwyt :)

Nad pliszką natenprzykład, która przysiadała sobie na wodnych liściach.

Na zdjęciu poniżej właśnie jest, spróbujcie ją znaleźć :)

Oto ona :)

Ta sosna też mnie zachwyciła!

Pozachwycałam się, pozachwycałam...
i wyruszyłam w powrotną drogę.
Jeszcze jeden staw.

Zanim dotarłam do domku bąbel mi pękł!
Bolący paluch "doradził mi"aby następny, bardzo gorący dzień spędzić w ośrodku.

Wieczorkiem jednak nie strzymałam i pokuśtykałam powęszyć za dziwami tej okolicy.
Znalazłam kamień upamiętniający stare zamczysko.

A także dęby nad Młynówką.

Za wodą w oddali widać Sułów, który w latach 1775-1945 miał prawa miejskie.

Kończy się upalny dzień.

Gdzieś za drzewami mruczy burza.

Następny, dzień trzeci mego reraksu, przyniósł maleńkie ochłodzenie, przyjechał także Jacek z Olą, wybraliśmy się wiec samochodem do Sułowa, bo jeszcze w domu wyczytałam, że warto :)

I jak widzicie Sułów jak najbardziej wart jest obejrzenia!

Jest w nim piękny ryneczek.
I dwa zabytkowe kościoły, które chcę zobaczyć.

Miejscowa pani powiedziała nam, że to blisko, więc ruszamy na piechotkę.
Po drodze taka ciekawa ruina, aż żal, że to ruina!

Na końcu ulicy widoczny pierwszy kościół.
kościół cmentarny ewangelicki, obecnie rzymsko-katolicki filialny pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, szachulcowy - mur pruski, zbudowany w latach 1765-1767, pełniący obecnie funkcje kościoła pomocniczego

https://pl.wikipedia.org/wiki/Su%C5%82%C3%B3w_(wie%C5%9B_w_wojew%C3%B3dztwie_dolno%C5%9Bl%C4%85skim)

A tu widoczny kościół drugi.
kościół parafialny pw. św. Piotra i Pawła, szachulcowy - mur pruski, wybudowany w latach 1731-1734, 1846 r.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Su%C5%82%C3%B3w_(wie%C5%9B_w_wojew%C3%B3dztwie_dolno%C5%9Bl%C4%85skim)

Okazało się, że odległość pomiędzy kościołami mała nie była, temperatura zaś też nie była już mała, kuśtykałam więc z tym bolącym paluchem.

Dotarłam do tej zabytkowej budowli umęczona deczko.

Dlatego to zajrzałam zdawkowo do wnętrza świątyni i zrobiłam zdjęcie.

Nie zauważyłam że nad amboną znajduje się figurka św. Jana Nepomucena.
Przed wyjazdem obiecałam Arteńce, koleżance blogowej, że popatrzę czy są w tej okolicy nepomuki.
Dopiero jak przygotowywałam zdjęcia do tego wpisu odkryłam tą figurę.

Z zabytkowym kościołem sąsiaduje cmentarz.

A na dziedzińcu rosną 3 wiekowe dęby, zabytki przyrody.

W głębi dzwonnica,

oraz jeden z zabytkowych dębów, obrośnięty winobluszczem.

W winobluszczu zaś ukryta dziupla, a w niej umieszczono figurkę Matki Boskiej.

Wejścia strzegą patroni kościoła Piotr i Paweł.

W tym ciekawym budynku był podobno kiedyś ratusz.

Moje przepustka od skrzeczącej codzienności skończyła się.
Wracamy do domu.

Wrocławska obwodnica autostradowa, jestem w domu, prawie.

Nie Paryż, ani Bali, a też ciekawie :)

Fotografowałam zraszane rośliny i wyszły mi takie fajne kolorowe kropelki wody i takie ciekawe, kolorowe będzie moje wspomnienie z pobytu w zielonej Dolinie Baryczy :)