Uwalnianie wewnętrznych skrzydeł pomocne w poszukiwaniu czerwonych pawi...

Hehehehehe uwolniłam...w końcu, te...skrzydła!!! Uffffff! 

"Hodowla skrzydeł" 

Taki tytuł wykluł się we mnie najpierwszy!

Skrzydła, dlaczego i skąd???

Jakieś 10 lat temu kupiłam... no skrzydła właśnie...na wyprzedaży ;)

Moda wtedy na nie była.

W jednym ze sklepów z dekoracyjnymi "bówico" napatoczyłam się na przecenione skrzydełka, można je było do czegoś przyczepić bo miały wyprofilowane w odpowiedni sposób blaszki.

Przecena była że ho ho ho ho ho ho, bo  z kilkunastu złotych na jeden złocisz za parę.

No więc jakżebym mogła nie kupić?!?!?!

Kupiłam,

mały hurcik

10 par ;)

no i leżały sobie...

Leżały także, zamki błyskawiczne, eklerami zwane.

Mama była krawcową, więc się je gromadziło, aby były "jak znalazł" ;)

I ramka...też leżała, drewniana, reprodukcja początkowo w niej była. 

Jako że nie przepadam za reprodukcjami to usunęłam ją, obiłam ramę blachą i zrobiłam w niej kompozycję z zegarków. Po kilku latach zegarkową kompozycję przeniosłam do innej ramy, no a ta obita blachą rama...leżała sobie.

Wszystkie te rzeczy które wymieniłam zaczęły mi się układać w jedną całość jak zobaczyłam blachę wydobytą spod pieca kaflowego, który został rozebrany w trakcie remontu naszej kamienicy.

Rdzawe wżery stworzyły niezwykle ciekawą fakturę, idealną na tło, poprosiłam więc brata aby mi przyciął blachę do wymiarów ramki.

Blachę i ramkę położyłam  w takim miejscu aby nie przeszkadzając właziła jednak w oczy...

było to w roku 2020.

No i tak sobie to to...leżało, jedno tu, drugie tam ;) 

Chęć aby to w końcu razem sklecić, naszła mnie jakiś miesiąc temu.

Naszła mnie chęć i zaraz potem wykluła mi się i kuncepcja ;)

To te eklery mi ją podsunęły, służą wszak one do zamknięcia albo...otwarcia.

A jak się je otworzy to można coś...uwolnić.

No i w mojej pracy eklery uwalniają skrzydła!!!

Moje recyklingowe dzieło ma więc tytuł podwójny.

HODOWLA SKRZYDEŁ. SKRZYDŁA UWOLNIONE. 

I napiszę nieskromnie, że jestem z niego zadowolona! ;)

A zawiesiłam to moje dzieło, w przedpokoju na drzwiach starej drewnianej szafy, dość mocno podniszczonej.

Patrzcie ino, wpasowało się w tą szafę idealnie! :)

A teraz pozwolę sobie na kilka swoich refleksji na temat skrzydeł ;)

Skrzydła, ileż osób nie wierzy, że je ma, a przecież są one w każdym z nas!

Tylko w jednych tkwią pod samą skórą, w innych zaś ukrywają się głęboko .

Te nasze wewnętrze skrzydła bardzo pomocne są, nie tylko do rzeczy wielkich, do znacznie mniejszych także, a nawet i do banalnych!

Chociażby mogą nas wznosić ponad codzienne troski i rutynę, ubarwiać nam życie, osładzać jego trudy, wszak bajką nasz los nie jest...

Ze skrzydłami bywa różnie, są tacy którzy swoje odkrywają bardzo wcześnie i uwalniają je z siebie z niezwykłą łatwością. 

Innym, jeśli nawet wiedzą że je mają, duży problem stanowi ich uwalnianie.

Na dodatek skrzydła niezwykle kapryśne bywają, nieraz zaprą się w sobie i nie mają ochoty wznieść nas ponad...

A bywa i tak że uwalnianie swoich skrzydeł uważamy za fanaberie, albo ci co są wkoło nas ściągają nas na ziemię.

Niedawno na Facebooku podziwialiśmy czerwone pawie, albowiem koleżanka na swoim profilu udostępniła filmik który pokazywał te ptaki. 

Nieprawdziwe mi się one wydały, jak piękna iluzja. A Internet poinformował mnie że natura nie stworzyła pawi o czerwonym ubarwieniu. Bardziej dociekliwa koleżanka pogrzebała głębiej i okazało się, że czerwone pawie jednak istnieją, tylko że stworzył je człowiek, bo naturalny paw wydał mu się za mało piękny.

Pod pawim filmikiem ciekawie rozwinęły się komentarze, przytoczę je tutaj bo wysnuła się z tego fajna refleksja :)

Koleżanka w odpowiedzi na mój komentarz że czerwone pawie nie istnieją napisała

-nie przyjmuję do wiadomości! Są takie piękne..

Odpowiedziałam jej

-Bo iluzje są piękne i jeśli nas zachwycają to się nimi zachwycajmy  Dlatego tak lubię piękne światło, bo ubarwia największą szarość 

Kontynuowałam w następnym komentarzu

- Zachwyca mnie świetlna iluzja, ale zdaję sobie sprawę, że to tylko iluzja

Następny mój komentarz brzmiał tak

- I nie będę jeździć po świecie w poszukiwanie czerwonych pawi, tylko pójdę do naszego zoo i zapoluję na odpowiednie światło 

A koleżanka opowiedziała tak

-"Szukając czerwonych pawi" - niezły tytuł na książkę 

"Szukanie czerwonych pawi"

Dla każdego może to być co innego, jednakoż uważam, że bardzo pomocne w tych poszukiwaniach są nasze wewnętrze skrzydła! :)

Dla mnie "czerwone pawie" to świetlne iluzje które zmieniają zgrzebną rzeczywistość w bajkową opowieść.

Taką bajkową zdjęciową opowieść wyczarowałam sobie i pokazuję Wam, na jednym z największych wrocławskich węzłów komunikacyjnych.

Ukończyłam następnego muszlaka, aby mu zrobić sesyję zdjęciową, wsiadłam z nim w tramwaj na przystanku opodal mojej kamienicy i wysiadłam 2 przystanki dalej. Miałam ruszyć w jednym z kilku kierunków, a każdy z nich zaprowadziłby mnie w ciekawe zielone miejsce.

Rozejrzałam się jednak wkoło...hmmm ta szeroka perspektywa i to słońce tak już nisko, ofiarujące jak najbardziej pożądane światło....hmmm...hmmm...

I postanowiłam! 

Nigdzie człapać nie będę, sesyję zrobię tutaj!!!

Postawiłam więc muszlaka na barierce i zaczęłam fotografować.

Z jednej strony w tle gmach poczty głównej.

Z drugiej strony Most Grunwaldzki.

Duży zoom mojego aparatu, skraca perspektywę

oraz rozmywa tło.

Pędzące pasami ruchu samochody

zamieniają się w barwne plamy a ich światła w kolorowe bliki.

I jakoś tak bajkowo zaczyna się robić...

Wysiadłam na jednym przystanku tramwajowym, a po drugiej stronie barierek także jest przystanek dla tramwajów ale jadących w odwrotnym kierunku.

A Muszlak figlarz zaprasza was na wrocławskie Sępolno

Warto pojechać w tamtym kierunku bo to kierunek w stronę naszej bogatej zieleni :)

To co? Wsiadacie?

 

Zoom robi czary mary

i oto zamiast szynowych pojazdów, barwne bajkowe plamy.

-Ej ty muszlowa stworo! Ach cóż ty wyprawiasz? Ach cóż??? Prąd kradniesz?!?!?!

Uffff dobrze, że nikt oprócz mnie tego nie zauważył, bo może by mi jakowyś mandacik kazali zapłacić ;)

Wrocławskie barwy czerwony i żółty...na miejskim autobusie.

Słońce coraz niżej

i jego moc ubarwiania rzeczywistości zwiększa się coraz bardziej. 

Oooooo, patrzcie ino! Zieleń w złoto się przemienia

I talarami to słońce sypie

Ani chybi w Midasa się przemieniło!

Czego nie dotknie w złoto się przemienia!

Czary-mary

czary-mary

Kalipso kiedyś napisała, że jak:

Słońce się uśmiecha to na ziemię spływa prawdziwa baśń...

Jednakoż każda baśń ma swój koniec.

Tramwaj akurat podjechał, mus wracać do zwyczajności ;)

Jeśli jeszcze nie odkryliście swoich skrzydeł, to zajrzyjcie wnikliwie w jestestwa swoje!!! :)

PS 

Serdeczne dzięki Kornelio-Joasiu za inspirację! :)